Vanaf 1965 begint De Mick aan een moeizame omschakeling van sanatorium naar kliniek. In de jaren 1990 wordt nog een stap verder gezet met de bouw van een woonzorgcentrum achteraan het gebouw. En in 2008 verrijst opzij van het hoofdgebouw De Vrije Vlinder.
De jaren 1950 en 1960 verlopen eerder rustig voor het wederopgebouwde Sanatorium De Mick, althans op bouwkundig vlak. Elke keer als Gilbert Van den Berghe, boekhouder op de administratie van De Mick, knallen hoort neemt hij zijn boekje en noteert het precieze tijdstip. Op de kazerne vlakbij houden ze namelijk regelmatig schietoefeningen en er is altijd wel ergens een ruit van De Mick kapot. Gilbert houdt de score bij en het leger vergoedt de ruiten.
Ernstiger gevolgen zijn er met de verbeterde behandeling van tuberculose na de Tweede Wereldoorlog, waardoor het aantal in De Mick verblijvende sanatoriumpatiënten steeds maar daalt. Vanaf 1965 probeert De Mick de omschakeling te maken naar algemene ziekenhuisbedden. Maar dat vergt zeer verregaande interne verbouwingen. Die verbouwingen en renovaties zouden eigenlijk nooit meer stoppen. Zo ziet bijvoorbeeld voor het jaar 1981 het lijstje van werken er als volgt uit: de grote feestzaal wordt verbouwd tot cafétaria met afdelingen rokers en niet-rokers ; herinrichting van de badkamers ; schilderwerken ; voorbereiding van de heraanleg van de toegangsweg ; bewegwijzering in de omgeving ; aanleg van een fietsenbergplaats.
Op dat ogenblik zijn de sanatoriumpatiënten al in de minderheid en enkel nog op de derde verdieping opgenomen. De kamerindeling ziet er per verdieping als volgt uit:
0 - 10 K1 V
1 - 24 K1 D, 26 K1 V
2 - 24 K1 D, 25 K1 V
3 - 34 K1 S, 4 K4 S, 22 K1 V, 2 K2 V
4 - 2 K1 V, 1 K2 V, 1 K6 V
(K1 = eenpersoonskamer, K4 = kamer voor vier, S = sanatoriumbed, D = algemeen ziekenhuisbed, V = dienst revalidatie)
Maar in de loop van de jaren 1980 wordt het ook duidelijk dat De Mick (nu 'Kliniek' in plaats van 'Sanatorium') geen toekomst heeft in een ziekenhuissector die op steeds grotere schaal opereert. Opeenvolgende staatshervormingen met gaten in de financiering en steeds stringentere technische reglementeringen plaatsen De Mick - een relatief kleine speler ver van het centrum van Antwerpen - voor het blok. Vanaf 1990 zoekt De Mick uitbreiding in andere sectoren, eerst de zorgsector, later ook de gehandicaptensector. Maar dat vereist een ander type van gebouwen.
In november 1992 wordt de bouw aangevat van een rustoord met 60 bedden achteraan De Mick, uitgebreid in 1993 met de bouw van 30 bijkomende bedden, hetgeen resulteert in 1995 in een nieuwbouw van 90 bedden, zowel voor valide als semi-valide bejaarden. De hoofdingang wordt naar rechts verplaatst met een nieuwe inkomhal, onthaal en administratie, en de rotonde achteraan wordt met een lange gang verbonden met de woonblokken van het woonzorgcentrum.
Het vrijmaken van bedden in het bestaande gebouw laat toe om daarna stapsgewijs een volledige renovatie aan te vatten van het hoofdgebouw. Deze begint in maart 1996 met afbraakwerken in de rechtervleugel. Nadat in juni 1997 de rechtervleugel is afgewerkt wordt in maart 1999 de vernieuwde linkervleugel in gebruik genomen. Intussen blijkt wegens gewijzigde hygiënewetten voor grootkeukens dat ook de keuken en aanhorigheden zullen moeten gerenoveerd worden.
De verbouwingen gebeuren eerst links, dan rechts, en dan de rotonde en uitbouw in het midden, maar telkens enkel verdiepingen 1, 2 en 3. Probleem is immers dat bij de verbouwingen in het midden het verplegend personeel niet meer van de linker- naar de rechtervleugel kan en omgekeerd. Er is wel een beperkte verbinding op het gelijkvloers maar deze is niet geschikt voor patiëntenvervoer. Daarom wordt de vierde en bovenste verdieping als laatste in zijn geheel verbouwd, tot dan wordt deze gebruikt via trap of lift om de twee vleugels te verbinden.
In 2000 wordt ook bij wet verplicht een nieuwe brandtrap geïnstalleerd. Dat is helaas een tamelijk afzichtelijke metalen constructie die enkel vooraan het gebouw kan geplaatst worden en aldus het architecturale gezicht van het gebouw ernstig toetakelt. Om het litteken enigszins te verdoezelen worden vooraan twee kunstwerken - de zon en de maan voorstellend - op hoge palen geplaatst.
De (voorlopig) laatste fase van de verbouwingen na 2002, de heraanleg van de parking vooraan, kost wat moeite, met name inzake milieuvergunningen. Een deel van de oefentuin wordt herbestemd als onderdeel van de parking, maar dit stuk is door de overheid geklasseerd als bos. Om de groene bezwaren te overwinnen moeten toegevingen gedaan worden inzake herbebossing en de aanleg van een mini-containerpark.
Intussen wordt in juni 2001 voor het eerst gekookt in de gloednieuwe, aan alle hygiëneregels voldoende bestendige keuken. Tevens is er een gerenoveerde refter voor het personeel. En de inkomhal werd eveneens vernieuwd. Daarvoor werd in de zomer van 2000 de vernieuwde middenvleugel al in gebruik genomen. En de vernieuwde cafetaria. Zoals hierboven al geschreven, het houdt niet meer op.
2004: Een gedeelte van de bosgronden wordt verkocht aan de gemeente Brasschaat en voor een ander deel aan de Vlaamse Gemeenschap omdat de kosten voor onderhoud de baten niet meer waard zijn. De nutsgronden worden gedeeltelijk verkocht aan Villa Ruitenhof die er een nieuw rustoord gaat bouwen. En de doktersvilla wordt in erfpacht gegeven aan de vzw OpenLucht Opvoeding (OLO) die er gehandicaptenwoningen in maakt.
In 2005 wordt met het einde van de heraanleg van de parking de grote verbouwingsfase die in 1989 begonnen was uiteindelijk afgesloten. De Mick is zeer grondig gerenoveerd en aangepast aan de moderne vereisten van een ziekenhuis. Achteraan is een volledig nieuw woonzorgcentrum verschenen. Het lijkt erop dat het oude sanatorium aan een nieuw leven is begonnen. Maar er is ook goesting gekomen naar meer en er worden plannen gemeend voor nog maar een uitbreiding.
In 2007 is de bouw van het nieuwe nursinghome dat later De Vrije Vlinder gedoopt wordt volop bezig op het perceel voor de oude hoeve, met 32 permanente en 4 tijdelijke verblijfplaatsen. Uit het jaarverslag: "Het wordt volledig gelijkvloers opgetrokken zodat elke bewoner van de groene omgeving kan genieten op het eigen terras. Bijdragen van Vlaamse overheid, provincie Antwerpen en Nationale Loterij, eventueel ook van de Multiple Sclerose Liga Provincie Antwerpen. Extra aandachtspunten (niet gesubsidieerd): genoeg ruimte zodat de rolstoelgebonden bewoners er vlot, vrij en zelfstandig in kunnen bewegen, en inrichting en uitrusting met aangepaste sanitaire voorzieningen. Het grondplan verklaart volledig de keuze van 'Vlinder', het Vrije werd eraan toegevoegd om de vrijheid van denken te benadrukken. Voor cliënten [sic] die getroffen werden door een onverwacht hersenletsel, of volwassen motorisch gehandicapten als gevolg van niet aangeboren hersenaandoeningen." In 2008 opent De Vrije Vlinder en kunnen de eerste MS-patiënten verhuizen van het hoofdgebouw naar het moderne nieuwe nursinghome.
En nog houdt het niet op. De Mick kent te veel druk op de revalidatieafdeling, die eigenlijk te klein is. Vaak betreft het senioren die terug naar huis gestuurd worden maar eigenlijk zouden moeten doorstromen naar een zorgcentrum. Daarom worden er erkenningen overgekocht voor 22 extra bedden van het gesloten Joods Geriatrisch Centrum. Daardoor komt een stoelendans op gang. Het woonzorgcentrum krijgt achteraan een vleugel bij in nieuwbouw waardoor de afdeling Conscience op de derde verdieping van de kliniek in 2010 kan verhuizen. Daardoor kan dan weer in het hoofdgebouw de palliatieve afdeling omgevormd worden tot een heuse afzonderlijke eenheid, De Lotus genaamd. Op de bovenste verdieping komen nieuwe lokalen voor kine en ergo.
In het daaropvolgende decennium koelt de bouwwoede enigszins af, zij het noodgedwongen omdat plannen voor uitbreiding van zowel het woonzorgcentrum als De Vrije Vlinder uiteindelijk op teveel bezwaren stuiten. De voornaamste werken blijven beperkt tot herstelwerken aan de gevel tegen koude en vochtinsijpeling, en schilderwerken her en der. Maar de ambities om vooruit te gaan blijven bestaan en anno 2022 wordt alweer luidop gedroomd van woongemeenschappen voor dementerenden en zorgappartementen voor de families van MS-patiënten.
En waar is het beter om zoiets te bespreken dan bij een ijsje in de Mickhoeve, die nu zowaar een popup zomerbar is geworden?
