Wanneer Maria Torfs, die al van 1960 aan de administratie verbonden is, in 1989 de directeursfunctie overneemt, is het voor haar al lang duidelijk dat fundamentele hervormingen nodig zijn.
De jaren 1980 zijn een tijdperk van besparingen en voor ziekenhuizen die enkel werken met zwaar behoevende patiënten is financieel geen toekomst, zeker niet voor een instelling zoals De Mick die the extra mile wil gaan. Want er is natuurlijk ook het menselijke aspect. Hulpbehoevende ouderen worden behandeld, maar daarna? Moeten ze dan terug naar huis? Dan komen ze binnen de kortste keren weer in de problemen.
Voor directeur Torfs is dat een kwestie van doorstroming: mensen die een langduriger verzorging nodig hebben dan een ziekenhuis kan bieden, moeten in een zorgomgeving opvang kunnen krijgen. Dat geldt voor ouderen die na verzorging in een bejaardenhome moeten terechtkunnen. Maar het geldt ook voor MS-patiënten die door een kronkelige reglementering elke drie maanden van ziekenhuis moeten veranderen om nog voor verzorging in aanmerking te komen. Die mensen hebben recht op een aangepaste, permanente woonomgeving, desnoods gefinancierd vanuit de gehandicaptenzorg als dat niet kan in de ziekenhuissector. En de mogelijkheid van opvang geldt evengoed voor stervenden, die in hun laatste dagen recht hebben op aangepaste palliatieve verzorging.
Vanuit die overwegingen stelt directeur Torfs een masterplan op, een ambitieus hervormingsprogramma van nieuwbouw en grondige renovatie van het bestaande gebouw, en een verdere uitbreiding naar ouderen- en gehandicaptenzorg. Het masterplan krijgt groen licht, gesteund door voormalig BTB-voorzitter Egide Baudet die in 1985 het voorzitterschap van Heropbeuring heeft overgenomen van Louis Major, en later door Marcel Schoeters, die meer dan 20 jaar lang (1991-2012) Heropbeuring zal leiden doorheen een periode van stabiliteit en uitbreiding.
In 1991, geassisteerd door de nieuwe stafmedewerker Myriam Van der Plas, beginnen ze aan een never ending story van verbouwingen. Het hoofdgebouw wordt grondig gerenoveerd: buiten met het dak, de gevel en de ramen en binnen met een nieuwe kamerindeling. Aan de rechterkant komt een nieuwe hoofdingang, die in verbinding staat met de ingang van de nieuwbouw van het woonzorgcentrum. Die verbouwingsfase eindigt in 2005, maar luidt meteen een nieuwe bouwwoede in.
In 2008 krijgen mensen met een niet-aangeboren hersenletsel (waaronder MS-patiënten) een eigen nieuwbouw met De Vrije Vlinder, in 2010 komt er met De Lotus een aparte afdeling voor palliatieve patiënten in het woonzorgcentrum, in 2012 worden de kine- en ergodiensten uitgebreid op het voormalige solarium op de dakverdieping, in 2016-2017 zijn er renovatiewerken in het woonzorgcentrum, en het einde is nog lang niet in zicht …
Intussen, in 2004, heeft Ludo Van Kets, die is overgekomen van de socialistische mutualiteiten, het directeurschap overgenomen. Onder hem wordt uiteindelijk, in 2014, de grootste stap gezet: de fusie met ziekenhuis Klina. De Mick draagt zijn 120 resterende ziekenhuisbedden over (maar niet de administratieve en technische diensten) en levert de eerste directeur van het nieuwe gefusioneerde ziekenhuis. De directe aanleiding zijn de budgettaire donkere wolken rond nieuwe Vlaamse bevoegdheden en accreditatieprocedures, maar op de achtergrond sluimert natuurlijk allang de strategische vraag: waarheen moet het met een klein, afgelegen, gespecialiseerd ziekenhuis?
De knoop is dus doorgehakt. Anno 2015 is De Mick een zuiver zorgcentrum: zorgbehoevende ouderen kunnen terecht in het woonzorgcentrum, mensen met een handicap in De Vrije Vlinder. Een nieuwe ploeg treedt aan, met Myriam Van der Plas als nieuwe directeur. Dat moet de aanzet zijn van een periode van consolidatie, maar de naweeën van de hervormingsperiode jagen nog schokgolven door de instelling. Eind 2017 komt een afgeslankt team aan het hoofd met Peggy Heymans als algemeen directeur en Roeland Decraene als operationeel directeur. Het jaar erna dringen zich nieuwe bezuinigingen op en de nieuwe directie werkt een doortastend herstelplan uit.
